Wspomnienie - OLEK - ALEKSANDER PECYNA 1964 - 2021
Śpiewający dyrektor, prezes i astronom
W ostatnim miesiącu dwóch bardzo aktywnych członków TMZZ przeprawiło się na „drugi brzeg”, aby żyć życiem wiecznym. W pogrzebowej wzruszającej homilii uczeń Aleksandra ks. Kacper Radzki stwierdził, iż Pan Bóg wybiera dla każdego z nas najlepszy czas takiej przeprawy. W tym względzie pozostaję w opozycji i w sporze z Panem Bogiem. Olek Miał dopiero 56 lat. Zaledwie.
Zresztą w ostatnim ćwierćwieczu Opatrzność zabrała z szeregów nauczycieli Liceum ZSO dziesięcioro nauczycieli, którzy niewiele lub jeszcze nie przekroczyli sześćdziesięciu lat, w tym pięciu dyrektorów: Bronisław Maciejak, Włodzimierz Wojtowicz, Józef Górzański, Tadeusz Pietroszek, Aleksander Pecyna oraz Leszek Lewandowski, Aleksandra Łesiuk, Wanda Łukawska, Jerzy Bartkiewicz, Alicja Jaźwińska. Stąd mój spór z Najwyższym. Nie chodzi przy tym o sam wiek, lecz o to, ile pozytywnego mogli jeszcze uczynić dla swoich najbliższych, w zawodzie, w działalności społecznej.
Wspomnienie - Stefan Jackowski
4 stycznia 2021 roku odszedł do wieczności pan Stefan Jackowski. Miał 81 lat i jeszcze wiele niezrealizowanych planów i marzeń. Jego biogram ukazał się w 2011r. w książce M. i A. Michlerów „"Aurimontanie, Goldbergerzy, Złotoryjanie”. Wtedy też udzielił wywiadu do „Echa Złotoryi” na temat swojego życia i osiągnięć sportowych. Należał do Stowarzyszenia Sportowego Wyciskania Sztangi Leżąc Wilkołak. Zdobył liczne medale mistrzostw świata i Polski w swoich kategoriach wiekowych. Jego marzeniem było, aby w wieku 80 lat być zdrowym i podnosić minimum 50 kilogramów. Los zadecydował jednak inaczej.
Wyjaśnienie do "Wędrówek ..."
W "Echu Złotoryi" z października 2020 r. ukazał się artykuł "Spacery ze św. Jadwigą". Zapewne ten tekst miał ma myśli Alfred Michler, pisząc o "wykrzywianiu prawdziwego obrazu oraz podnoszeniu osobistych zasług przez nieuprawnione osoby", odnośnie wytyczania jadwiżańskich szlaków (tekst "Wędrówki Jadwigi oraz nasze wędrówki z Jadwigą").
Oświadczam, że nie mam udziału ani w podjęciu takich idei jak Ścieżka św. Jadwigi, Szlak Źródlany oraz Szlak Czterech Świątyń Jadwiżańskich, ani w realizacji ich najważniejszych założeń. Proszę o wybaczenie Alfreda Michlera, że pominąłem Jego nazwisko we wspomnianym artykule.
Roman Gorzkowski
ŻYJĄ JUŻ W INNEJ CZASOPRZESTRZENI
Życie się zmienia, lecz nie kończy.
Pod koniec listopada „drugi brzeg” osiągnęło dwoje znanych złotoryjan związanych z działalnością TMZZ: Krzysztof Staronka i Janina Ziemińska
WĘDRÓWKI JADWIGI ORAZ NASZE WĘDRÓWKI Z JADWIGĄ
Złotoryja – najstarsze miasto w Polsce ma również pierwszą (najstarszą) drogę św. Jadwigi. Jest ona zarazem najbogatsza jeśli chodzi o tzw. infrastrukturę informacyjną (kamienie medytacji, tablice informacyjne, drzewka przyjaźni i pojednania, imiona drzewek). W obu tych aspektach (czas, uposażenie) wyprzedziliśmy polską jadwiżańską Mekkę, czyli Trzebnicę oraz Wleń. Obydwa te miasta, organizując takie drogi u siebie wzorowały się na złotoryjskiej.
A jak doszło do tego w Złotoryi?
Takie krótkie resume uważam za niezbędne (dla ścisłości historycznej), gdyż ukazują się wypowiedzi ustne lub na piśmie, które wykrzywiają prawdziwy obraz i zmierzają do podniesienia swoich osobistych zasług w powstaniu tego ważnego (bo takim jest) przedsięwzięcia i dzieła (podobne „zabiegi” widzę teraz w odniesieniu do odnowienia Śpiewów Wigilijnych).
JAN KROPIWNICKI ODSZEDŁ
21 XII 1936 – 25 X 2020
„Życie się żyło” – twierdził Jan Kropiwnicki. Trochę z niego „obieżyświat”, ale twierdził, że zawsze uważał się za złotoryjanina, a Złotoryję za swoje „zastępcze” miasto rodzinne. Przyjechał do niej w 1947 roku, jako uczeń III klasy Szkoły Podstawowej (to obecna SP nr 1). Potem było LO, którego był jednym z zaledwie kilkunastu pierwszych absolwentów w 1955 roku. Później Studium Nauczycielskie we Wrocławiu i pierwsza praca w Legnicy.
Nowy redaktor naczelny Echa Złotoryi
Zarząd Towarzystwa Miłośników Ziemi Złotoryjskiej uchwałą z dnia 7 listopada 2020r. powierzył Pani Iwonie Pawłowskiej
obowiązki redaktora naczelnego miesięcznika Echo Złotoryi.
K.Tuchowska
Prezes TMZZ
Kartka z kalendarza 2 X 1944
Smutna i tragiczna to kartka; zapisana kapitulacją powstańczej Warszawy oraz tragedią miasta i setek tysięcy warszawiaków. Pytanie o to, kto sprowadził na stolicę Polski ten dramat będzie równoznaczne z pytaniem o dowództwo i organizatorów zrywu powstańczego. Ile pytań, tyle będzie odpowiedzi. W tym wspomnieniu nie będzie ani pytań, ani odpowiedzi- inny jest cel tej „kartki”.
Na złotoryjskim cmentarzu spoczywają dwaj uczestnicy Powstania Warszawskiego - z urodzenia warszawiacy:
RYSZARD KRÓLIKOWSKI - „Wróbelek” (16lat)
JAN ŁEPECKI - „Cichy” (20 lat))
Powstanie przeżyli, ale pochowani są w Złotoryi. Ich powstańcze pseudonimy, zdaniem ich rodzin i znajomych trafnie oddają ich charaktery.
Dwie miłości Bolesława
Zapraszamy do obejrzenia niezwykle interesującego filmu. To wspomnienie postaci Bolesława Multona, zrealizowane w ramach Europejskich Dni Dziedzictwa. W roku 2020 obchodzono je pod hasłem "Moja droga".
Dwie miłości Bolesława -YouTube
BROSCI CHORUS IN AURUM
Brożecki Chór w Złotoryi
No i zjechały do dolnośląskiej Złotoryi moje hanysy z górnośląskiej Opolszczyzny. „Brosci chorus” to „brożecki chór”, który swoją nazwę wziął od najstarszej średniowiecznej osady (Brosci); czasowo byłoby to takie złotoryjskie Aurum. Głosi się, że Śląsk jest jeden, ale to taka trzecia wersja prawdy ks. J. Tischnera. W przeszłości (XVI w. do II wojny) – generalnie – prawie całkowicie protestancki i niemal zupełnie niemiecki Dolny Śląsk, różnił się zasadniczo od śląskiego (polsko-niemiecko-czeskiego) Górnego Śląska z jego dwujęzycznością i prawie zupełnym katolicyzmem. Górnośląskie hanysy to nie są „krzoki”, które można przesadzać, lecz „pnioki”, których z rodzimej ziemi nie sposób wyrwać; trwają na niej jak ów Ślimak na placówce (tylko o nich nikt nawet noweli nie napisał). Granice państwowe przelatywały nad ich głowami, a oni (np. wszyscy moi przodkowie) trwali „na swoim”. Tu były przed II wojną Kresy Zachodnie, bo tu dzięki tym pniokom najdalej na zachód sięgał język polski w jego śląskiej wersji – mimo upływu 700 lat!