Gdyby kogoś raził tytuł wspomnienia lub uznał go za błędny, bo to przecież nauczycielka, odpowiem słowami nauczycielki, ale także komendantki i szczepowej „Trójki”: Harcerstwo jest uzupełnieniem pracy wychowawczo – dydaktycznej szkoły i na odwrót. To takie sprzężenie zwrotne. Dziś ani harcerstwa, ani sprzężenia zwrotnego praktycznie nie ma… Dodatkową szczyptą żalu i smutku zaczynałem wspomnienie o wieloletniej zasłużonej nauczycielce, aktywnej działaczce społecznej ZHP i ZNP oraz niestrudzonej organizatorce przeróżnych form wypoczynku dzieci i młodzieży.

Historyczny Zborów na Kresach w woj. tarnopolskim był Jej miejscem urodzenia w dniu 12 grudnia 1930 r. Tu ukończyła dwie klasy Publicznej Szkoły Powszechnej. Dalszą edukację na tym szczeblu mogła ukończyć dopiero w takcie II wojny pod okupacją radziecką i niemiecką.

Na początku czerwca 1945 r. wraz z rodziną przyjechała na tzw. Ziemie Odzyskane, a tu pierwszym przystankiem była Kotla w powiecie głogowskim. Marzeniem młodej Anieli był zawód nauczycielki i zaczęła go realizować w Nowej Soli, gdzie ukończyła Państwowe Liceum Pedagogiczne (1950). Mieszkała w internacie i pobierała stypendium, czym zobowiązano Ją po ukończeniu do trzyletniej służby nauczycielskiej w Złotoryi. Jedyną szkołą podstawową była tu wtedy (od 1945 ) SP nr 1 i właśnie tu została zatrudniona (1 lipca 1950) jako nauczycielka i przewodnik Organizacji Harcerskiej (po ukończeniu dodatkowego Kursu Centralnego Przewodników).

W latach 1951 – 64 pracowała jako nauczycielka w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego (w budynku obecnej „Jedynki”). W roku 1964 otwarto w Złotoryi Szkołę Pomnik Tysiąclecia („Trójkę”) i następne 28 lat Aniela Lasoń pracowała w tej szkole. Była nie tylko szeregowym nauczycielem. Przez osiem lat była zastępczynią dyrektora, a przez rok kierowniczką półinternatu.

Zawód nauczycielski wymaga stałego poszerzania wiedzy i doskonalenia metod pracy. I A. Lasoń takie wysiłki podejmowała (mimo iż od roku 1967, po śmierci męża, została samotną matką dwóch synów). W takich warunkach ukończyła Zaoczne Studium Nauczycielskie w Poznaniu (1978), a także pierwszy stopień specjalizacji zawodowej nauczania początkowego (1985). W ten sposób marzenia, aby zostać nauczycielką dopełniły się. Ale nadal nie ustawała w pracy nad sobą i warsztatem pracy – była na bieżąco z najnowszymi trendami w oświacie. Swoją wiedzą i doświadczeniem dzieliła się z początkującymi w zawodzie, m.in. poprzez lekcje otwarte i praktyki studenckie. Jako jedna z pierwszych podjęła działania nad systemem wychowawczym i jednolitą oceną ze sprawowania. Dokumentowała historię szkoły w formie zapisów kronikarskich. Współuczestniczyła w tworzeniu Izby Tradycji Szkoły i Pamięci Narodowej (zlikwidowaną po r. 1990) i publikowała w prasie oświatowej.

Do oświaty Aniela Lasoń trafiła jako Przewodniczka Organizacji Harcerskiej i mimo zmian w harcerstwie druhną pozostała do ostatnich dni. W jej arkuszu oceny nauczyciela zapisano: „To rozumny nauczyciel i wychowawca, wspaniała druhna”.  Jako instruktor ZHP przez wiele lat prowadziła drużyny zuchowe lub harcerskie, a przez dwanaście była komendantem Szczepu ZHP w SP nr 3. Organizacja harcerska odgrywała wówczas wiodącą rolę w życiu szkoły, a jej wartościowa działalność zyskała uznanie wyrażane w honorowaniu szczepu różnymi tytułami i odznaczeniami. W latach 1975 – 82 była zastępczynią komendanta Hufca ZHP w Złotoryi.

Od podjęcia pracy zawodowej (1950) należała do Związku Nauczycielstwa Polskiego i także tu wykazywała się aktywnością i obiektywnym wartościowym działaniem. Była prezesem Ogniska ZNP w SP nr 2 i SP nr 3. Przez trzy lata (1969 – 71) była członkiem Miejskiej Rady Zakładowej ZNP, a przez osiem lat przewodniczącą oddziałowej komisji rewizyjnej (1998 – 2006). Po przejściu na emeryturę działała w sekcji emerytów i rencistów (1990 – 2010). Przez 38 lat (1972 – 2010) społecznie i rzetelnie uczestniczyła w pracy oświatowej Międzyzakładowej Pracowniczej Kasy Zapomogowo – Pożyczkowej.

Wyznacznikiem drogi życiowej Anieli Lasoń były: szkoła, harcerstwo, związek zawodowy i rodzina. Samotnie wychowała i dała wyższe wykształcenie obu synom – Zbigniewowi i Krzysztofowi, Babcia trojga wnucząt. W mieście często widywano ją z zakupową dwukołówką; harcerz musi być przecież dzielny. Na 90. urodziny mogła mnie jeszcze przyjąć w domu z bukietem róż. Później nie było to już możliwe.

30 stycznia 2023 r. odeszła jedna z najbardziej rozpoznawalnych postaci złotoryjskiej oświaty. Otrzymała wiele nagród, wyróżnień i odznaczeń, w tym m.in. KKOOP, ZKZ, Krzyż Zasługi dla ZHP, Złotą Odznakę ZNO, nagrody MOiW.

Spoczęła na złotoryjskim cmentarzu komunalnym we wspólnym grobie z mężem Zenonem; tym razem na grobie położyłem symbol ZHP – lilię.

Druhno Anielu, alert odwołany. Spocznij. Cześć Twej Pamięci!

Alfred Michler